‘Het voelde alsof de duivel in me zat’, zei een vriend laatst tegen me toe hij vertelde over zijn burn-out verschijnselen. ‘Nergens zin in, leeggezogen, compleet geen energie’, zo legde hij uit. Ik schrok ervan, maar het verbaasde me niet. Als eerst omdat hij elke dag van 5:00 tot 18:00 werkt, ten tweede wie kent er vandaag de dag niet iemand met een burn-out? Ze vallen bij bosjes, het lijkt soms wel een hype. ‘Risico op burn-out Engelse internationals‘, kopte het AD van de week. Het komt uit alle hoeken.
De vlam is uit
Een burn-out: oftewel de vlam is uit. Bij een cursus persoonlijke ontwikkeling vorig jaar legde de docente uit, dat iedereen een potje energie heeft waar hij of zij dagelijks uit kan putten. Als je slaapt laad je dat potje weer op. Haal je meer energie uit de pot dan er in zit, dan laad je ’s nachts niet meer volledig op. Doe je dit een lange tijd achter elkaar, dan is een burn-out kansrijk.
Loop mezelf voorbij
‘Moet ik me zorgen maken?’, vraag ik mij dezer dagen af. Soms loop ik mezelf namelijk voorbij. Ik was altijd gewend om heel veel dingen naast mijn werk te doen: veel sporten, vrijwilligerswerk, het organiseren van van alles en nog wat, druk sociaal leven, bloggen, uitgaan. Super leuk allemaal. Het kost me ‘op eens’ alleen meer energie dan ik gewend was. Door mijn job? Verantwoordelijkheden? Relatie? Sociale druk? Self fulfilling prophecy? Hoe dan ook, ik moet pas op de plaats maken. Maar uit enthousiasme vergeet ik dat nog wel eens…
de emmer is vol mijn schat
voorwaar ik verdrink in mijn angstzweet
moge het anders zijn?
een beetje melig of artistiek misschien
met een paars randje van geveinsde vrolijkheid
zie daar, de wolken zijn modderig
luchtbellen van ideeën knappen in het heelal
van mijn, hoe zeg je dat aards,
manier hoe ik de wereld surrelativer
in relatie tot de maatschappelijke gevangenis
het getij slaat op hol
golven van vrees en gulzigheid klotsen op mijn hersenpan
als overkokende pap die de binnenkant
van mijn magnetron onderkotst
zat ben ik het, zo lijkt, maar ik hoef er niks aan te doen
want het gaat heen
emmers genoeg in de kruipkelder van mijn geweten
die ik tot mijn sterven naar de zee draag
daar ik sta voor de cyclus van lijden
ook al bezit ik geen sleutel van de kelder