Vorig weekend liep ik door een stukje gerepte natuur. Ik verbaasde me over de strakke lijnen van het gazon en de loodrechte struiken. Het zette me aan het denken.
Natuurlijk
Ik vergeleek de natuur met mijn geest. Door meditatie orden ik soms mijn geest, zoals de mens geneigd is de natuur te ordenen. Maar is dat wel natuurlijk? Is het niet veel natuurlijker om mijn geest te laten wildgroeien, zoals de oorsprong van natuur? Of maakt het niet uit hoe ik mijn geest tuinier, zolang ik het maar bewust doe?
Aandacht
Ik neig naar het laatste. Het gaat er volgens mij vooral om dat ik me bewust ben van mijn geestelijke natuur en die accepteer. En of dat nou een chaotisch oerwoud is of een geordende paleistuin, dat maakt niet zoveel uit. Besluit ik van mijn woud een botanische tuin te maken of andersom, dan is dat ook prima. Als ik het maar met aandacht doe. Zo kom ik steeds dichter bij mijn ware natuur.
Groene geest
Mijn geest is groen.
Zijnde een grillige wildernis
vol bonsaibomen
en cacaoplanten,
met vrije wortels tot diep in de aarde.
Gevoed door een cascade
van oneindige waarde.
Mijn geest is groen.
Zijnde een ongerepte hortus
vol jasmijn
en maretakken.
bloeiend uit kracht en compassie.
In toom gehouden
door een regenboog van passie.
Mijn geest is groen.
Zijnde een vreugdevol oerwoud
vol treurbeuken
en klimhortensia’s.
met schizofrene zaden.
Gedragen door de wind
langs fladderende bladeren.
Mijn geest is zo groen als gras.
Zijnde een lotus in de modder.