‘True knowledge is in knowing that you know nothing.’’
Socrates
‘Je bent je vader niet!’, zei mijn stiefmoeder streng tegen me vorige week tijdens een etentje.
Ik heb vaak de neiging om mijn gedrag te vergelijken met dat van mijn vader. In mijn relatie kan ik bijvoorbeeld soms heel kwetsend uit de hoek komen en mijn gemoedstoestand kan zeer overheersend zijn. Mijn vader had dat ook.
Maar hoewel ik het eens ben met mijn stiefmoeder, is het volgens mij heel logisch dat ik bepaalde trekjes van mijn vader in mezelf terugzie. En dat zijn niet alleen negatieve dingen. Voor mijn reisdrift ben ik hem bijvoorbeeld eeuwig dankbaar.
Conditioneringen
Desalniettemin zou ik mezelf wel eens helemaal willen resetten. De wereld bezien zonder al mijn conditioneringen. Los van alles wat mijn vader of moeder me leerden. Of wat mijn leraren op school, opa’s en oma’s, vrienden, huisdieren en goeroe’s me leerden. Bovenal wat ik mezelf aanleerde.
In het boek ‘De wereld van Sofie’ beschrijft schrijver Jostein Gaarder heel mooi dat we verleerd zijn om als kinderen naar de wereld te kijken. Hij geeft een voorbeeld van een gezin dat aan de keukentafel klaarzit voor het avondmaal. Moeder staat nog achter het aanrecht als vader plotseling gaat vliegen door de keuken. Het kind van vier kijkt met pretogen op en zegt: ’Wow, pappa, je kunt vliegen.’ Moeder schrikt en valt flauw.
Wonderlijk
We denken allemaal zo goed te weten hoe de wereld in elkaar steekt, terwijl het soms puurder, wonderlijker en eenvoudiger is om niets te weten.
PS Helaas is hij al bijna tien jaar overleden, maar ik had mijn vader dolgraag nog een keer zien vliegen.
Ctrl alt delete
van alles wat ik leerde
opdat ik zal kijken
met de ogen
van een onbevangen peuter
Ctrl alt delete
van alles wat ik wist
opdat ik zal handelen
met het geweten
van een onbeschroomde filantroop
Ctrl alt delete
van alles wat ik zei
opdat ik zal spreken
met de stem
van een onwetende orator
Ctrl alt delete
van alles wat voelde
opdat ik zal tasten
met de voelsprieten
van een ontpopte vlinder
beste dave,
ik denk dat niemand het verleerd is om kind te zijn.
We missen denk ik wel de leraren om ons heen, die ons de weg terug wijzen>
binnenkort ga ik met een lesprogramma beginnen op mijn oude middelbare school, want bij 13 jarigen is het namelijk makkelijker het kind aan te spreken.
En, mark my words, het gaat me ook lukken bij volwassenen. Maar dan moet ik wel met iets komen wat ze kunnen respecteren als iets serieus en iets wat er toe doet. Als die neurose eenmaal aan de kant is, dan kan het kind losgaan!
Zoals ik het zie, zijn alle mannen en vrouwen die drinken, feesten, vrijen, roken; of andere doen die ze denken dat ze nodig hebben om zich weer even lekker te voelen, die hebben het vertrouwen verloren te spelen.
Als je ze dat op een mooie manier kan teruggeven, zoals bijvoorbeeld bij wake up, of via ander kunsten, dan gaan ze los! xxx