‘Wakker worden Dave, kom eens kijken’, fluistert mijn vriendin. Het is 6:10 uur. Ik probeer m’n ogen te ontluiken, maar m’n oogleden zitten nog aan elkaar vastgeplakt. ‘Wat zie jij, Dave?’, vraagt ze nogmaals zacht. Met één oog half open probeer ik iets waar te nemen op het ‘ding’ dat ze voor m’n neus houdt. ‘Ik zie uhhh een uhhh plusje??’
Onze dochter
IK WORD VADER!!!!! Eindelijk mag ik het van de daken schreeuwen. Je begrijpt, het ‘ding’ was een zwangerschapstest, en het plusje was het eerste seintje van onze dochter. Die ochtend ergens in juni kwam dat seintje echter nog niet helemaal bij me binnen. Naar mijn weten klopten die tests vaak niet… Later pas las ik dat 99% betrouwbaar is. Had ik dat geweten dan had ik een gat in de lucht gesprongen, nu was er vooral verwarring. Maar de eerste bladzijde van een nieuw hoofdstuk van mijn levensreis werd die ochtend geschreven.
Mama is dood
Mijn moeder overleed toen ik 12 jaar was. Op dinsdagavond 30 oktober 1990 vond mijn zus haar met schuim op d’r mond in bed. Doodsoorzaak; een hersenbloeding, zo zou later blijken. Ik vluchtte de bewuste avond uit paniek naar buiten. Vanaf een grasveldje in de buurt zag ik de ambulance met mijn moeder erin wegrijden. De volgende ochtend toen ik wakker werd, zaten mijn vader en m’n zus op het randje van mijn bed en vertelden me dat mama dood was.
We kennen niet alle redenen die ons ertoe bewegen aan onze spirituele reis te beginnen, maar op de een of andere manier lijkt het leven ons ertoe te dwingen. Of het nu gebeurt in de vorm van stralende schoonheid, of in die van donkere bossen vol verwarring en lijden, een kracht die even feilloos werkzaam is als de zwaartekracht brengt ons terug in ons hart.- Jack Kornfield
Wonder
De ochtend dat mijn moeder stierf heb ik heel even keihard gehuild, schijnt, maar daarna eigenlijk niet meer. Binnen no-time pakte ik mijn leventje weer op, ging naar school, speelde met vriendjes, en puberde ‘normaal’. Ik verstopte onbewust het verdriet. Pas vele jaren later dwong iets in mij me er toe om op reis te gaan naar dat pijnlijke gevoel. Dat pad bracht mij in de zomer van 2010 naar een retraite van het boeddhistische jongeren netwerk Wake Up (hoe toevallig??). Het was mijn eerste kennismakin
g met mindfulness. De vier dagen op een meditatieboerderij voelden als vier maanden. Ik staarde naar een vlinder op een bloem, en had het idee dat ik het grootste wonder op aarde zag. Te bizar. Ik werd daar wakker geschud door het leven.
Op duizend-en-een manieren worden we opgeroepen te ontwaken. Of zoals de dichter Rumi zegt: ‘Druiven willen veranderen in wijn’ Er is iets dat ons aantrekt tot heelwording, tot ten volle leven, zelfs als we dat vergeten hebben. De hindoes zeggen graag dat het kind in de moederschoot zingt: ‘Laat mij niet vergeten wie ik ben’, maar dat dit lied na de geboorte verandert in ‘O, ik ben het nu al vergeten.’ – Jack Kornfield
Verantwoordelijkheid
Een van de doelen in mijn leven is om mezelf naar de beste versie van mezelf te kneden. Nu ik een dochter krijg, besef ik dat ik vooral ook voor haar aan het kneden ben. Dat streven gaf me de afgelopen weken een wat onzeker gevoel. Word ik wel een goede papa? Hoe voeden we haar op de ‘juiste’ manier op? Ik realiseerde me daarnaast ineens hoe onveilig ik me gevoeld heb vroeger, bij de scheiding van m’n ouders, als m’n vader donkere buien had of tijdens ruzies tussen hem en m’n stiefmoeder. Het kwartje viel dat mijn levensreis voor altijd verbonden is aan de reis van mijn dochter. De gedachte aan die verantwoordelijkheid en het idee dat ze zich net zo onveilig zou kunnen voelen als mij ooit, door mij, deed me wel even slikken.
Aan de andere kant weet ik diep van binnen dat het wel goedkomt. Want als ik kijk naar mijn levenspad tot nu toe, dan ben ik heel dankbaar voor hoe het gelopen is en hou ik zielsveel en onvoorwaardelijk van mijn ouders, ook al ging onze weg soms door enge bossen. Hopelijk wordt m’n dochter op een ochtend wakker en kan ze me dat nazeggen.
ooit ‘n ochtend werd ik wakker en ging op reis
ik koprolde op het zwarte pad
en zwierezwaaide over schotsen ijs
ooit ‘n ochtend werd ik wakker
ontmoette de dood, vluchtte naar ‘n eiland
bouwde een hutje, verloor van ‘t verstand
ooit een ochtend werd ik wakker,
haalde adem en vond m’n weg
ik leerde Chinees, dronk thee
plantte m’n tenen in het zand
ooit een ochtend werd ik wakker
keek naar een kruis, te midden van een orkaan
maakte een buiging en schreeuwde zwijgzaam jouw naam
ooit een ochtend word ik wakker
je trekt aan m’n oor
en zegt: ‘Papa, ik hou van jou.’