ineens is
daar die ontmoeting
met mijn eigen
mini-ik
in een duizelingwekkend
ogenblik
een keiharde toeval
met pijn
in mijn buik
terug in de tijd
door en door
een magisch luik
met veel moeite
verlost
van de gedachtenstrijd
en beland
in een gekleurde staat
van verbondenheid
onder de hoede
van een moderne
indiaan
kruip ik
dicht tegen
de kleine vent aan
doorvoel ik zijn pijn
neem ik
hem aan de hand mee
terug naar huis
stel ik hem voor
aan Karin, Joya en Namé
en geef ik hem een veilig thuis
Zwevende rode bolletjes, krioelende groene strepen, paarse vormen. Om me heen, onder me, boven me, voor me, waar niet. Overal zie ik dingen. Ik donder er dwars doorheen. Bedenk ik dit nou? Wat gebeurt er? Waar ben ik? Ik open mijn ogen en zie het houten plafond van de ruimte waar ik net was. Och, gelukkig. Ik leg m’n handen op mijn buik en hart. Voel de grond, alles zit er nog, ik ben op aarde. Ik sluit mijn ogen, doe een denkbeeldige gordel vast en stap in een onvergetelijke vijf-dimensionale achtbaan.
‘Through all of history mankind has ingested psychedelic substances. Those substances exist to put you in touch with spirits beyond yourself, with the creator, with the creative impulse of the planet.’- Ray Manzarek
Op plantreis
Al een aantal jaren trekt het me om een plantmedicijnreis te maken. De genezende kracht van de planten wordt wereldwijd al eeuwenlang door sjamanen als heilig medicijn gebruikt voor fysieke heling en spirituele groei. Voorbeelden zijn oa: ayahuasca, pshilohuasca, cacao of San Pedro.. Wat mij in eerste instantie trok aan zo’n reis? Een stukje nieuwsgierigheid, een verdieping van mijn spirituele reis en bovenal een nieuwe manier om naar vastgeroeste patronen te kijken. Via een vriendin leerde ik facilitator Gerard kennen van Holistisch centrum Teyata. Hij begeleidt o.a. reizen met sclerotia ook wel “magische truffels” genoemd. Ik had een intake met Gerard en dat voelde goed. Het moment was daar.
When you are in doubt, be still, and wait; when doubt no longer exists for you, then go forward with courage. So long as mists envelop you, be still; be still until the sunlight pours through and dispels the mists/ — as it surely will. Then act with courage.” – Chief White Eagle, Ponca
Met z’n allen in een blokhut
Het is vrijdagochtend 27 oktober. Ik rijd in de buurt van Nijmegen. Ik zie weilanden, nog meer weilanden en dan een boerderij. Ja, daar moet ik zijn, denk ik. Google begeleidt me erlangs helaas. Ik kom terecht op een industrieterrein, naast de McDonalds. Moet ik hier zijn? Ik parkeer naast een houtverwerkingsbedrijf. Ik wandel door de opslagloods, bij de deur met een bordje privé erop ga ik naar binnen en loop ik een trap op omhoog. Opeens sta ik in een soort van indianenhut. De open haard knettert. Aan de muur hangen veren en afbeeldingen van dieren. Het is net alsof ik in een blokhut in de bergen ben. “Welkom Dave, zin in?”
Waku Waku
Één voor één komen de deelnemers binnen. We zijn met zijn zessen. Ik houd me stil, zeg af en toe wat als iemand me wat vraagt, maar ben gewoon tering-zenuwachtig. Mijn hart klopt als een malle, zweethandjes, tintelingen. Ben ik al gedrogeerd? Wat gaat er gebeuren? De aanbeveling was om 48 uur geen tv te kijken, maar gister keek ik Waku Waku met de meiden. Wat voor invloed heeft dat? Komt er straks een orang-oetang achter me aan? Na wat chitchat over en weer gaan we in een kring zitten en spreken we onze intenties uit. Ik vertel dat zondag mijn moeders overlijdensdag is en dat ik wil kijken naar wat er nog te helen valt daar. Ik heb de intentie om ruimte te maken en te zorgen voor mijn kleine Dave.
Our intention creates our reality. ~ Wayne Dyer
De truffels toelaten
Het is inmiddels 11 uur in de ochtend als we een mok kokend water krijgen met de truffels erin. Ik zit op een matras in een halve maan met mijn reisgenoten. “Een van de belangrijkste dingen is dat je het toelaat”, zegt een van de begeleiders als we langzaam slokjes nemen. Ik heb eigenlijk geen idee wat ze bedoelt. Ik drink en eet alles op. Het smaakt een beetje naar rauwe champignons, maar het is een welkom hapje na 12 uur niet gegeten te hebben (ook één van de instructies vooraf). Als alles op is, ga ik liggen, doe een slaapmasker op, vorm een coconnetje met mijn eigen dekbed, trek nog extra een fleecedeken over me heen en wacht vol verwachting af.
Fata Morgana
Na een kwartier verandert het zwarte geheel aan de binnenkant van mijn ogen langzaam in kleuren. Ik vat het nog niet helemaal. ‘Stiekem’ doe ik even mijn slaapmasker af, om te checken of ik ‘er’ nog ben. Vind het best spannend, maar voel me eigenlijk ook rustig. Als ik weer mijn ogen sluit wordt de kleurenzee heviger. Het is alsof ik in Fata Morgana zit in de Efteling. Op de achtergrond klinkt Oosterse muziek. Ik moet lachen om de ervaring. Om me heen hoor ik wat gekreun. Zouden zij er al inzitten? Zit ik er in? Het is vaag. ‘Toelaten’, denk ik bij mezelf. Want ik merk dat ik nog erg in mijn hoofd zit, probeer naar mijn adem te gaan. Dan word ik overweldigd door een gevoel van liefde. Zie ik mijn gezinnetje, ben ik bij ze. Alsof ze de veilige bedding vormen van waaruit ik deze reis mag gaan maken. Let’s go!
“There are aspects to those two particular drugs [psilocybin and LSD] that the places you can go in your brain are much deeper and more healing than anything else.” —Kristen Bell, actress
Adem
“Je kunt altijd je adem gebruiken om even weer in het nu te komen”, zei een van de begeleiders voordat we startten. Ik merk nu ik er midden in zit, dat dat werkt. Op sommige momenten laat ik ‘de reis’ toe. Voel ik me overweldigd en wordt het me te veel, dan voel ik even mijn lijf, spiek ik even, ben ik weer bewust in de hut bij de haard. Maar de adem en mijn lijf werken ook ondersteunend, en helpen me op andere momenten, wanneer ik ga denken, juist meer te gaan voelen. Om het gevoel dat opkomt toe te laten en in de reis te duiken.
“You just don’t get it, do you, Jean-Luc? The trial never ends. We wanted to see if you had the ability to expand your mind and your horizons. And for one brief moment, you did.” – Q – Star Trek Generations
Huil maar jongen
Ineens voel ik de behoefte om in de foetus houding te liggen. Heel bewust denk ik nog, zal ik het doen? Maar ik laat het toe, en draai me op mijn zij. Ik merk dat ik aan het huilen ben, zonder dat ik overmand word. Het is alsof ik boven mezelf hang. ‘Huil maar jongen’, zeg ik. Ik zie mezelf op het grasveld zitten waar ik was toen mijn moeder overleed. Ik ga verder terug in de tijd. Ik wil bij mijn mama zijn, maar ik kan niet bij haar. Ze is er niet. Eigenlijk al heel lang niet. Ik voel de angst, de leegte, het onbegrip bij mezelf, liggend onder mijn kussen in mijn slaapkamer in mijn ouderlijk huis aan de Walnotendreef in Vlaardingen. Ik huil, leg mijn handen voor mijn gezicht, de tranen stromen rijkelijk, ondertussen ben ik me ook bewust van wat er in de ruimte gebeurt en dat ik hier dus lig te janken, heel gek. Na een tijdje merk ik dat ik moet plassen. Ik haal het slaapmasker van mijn ogen en waggel naar de wc. Even dreig ik te vallen, maar een van de begeleiders ondersteunt me. “Alles ok?” Alles ok.
Pfffffffff mijn God
Op de wc zie ik de muur vervormen en het licht straalt ook alle kanten op, alsof ik de lichtstralen kan aanraken, er gebeurt van alles voor mijn ogen, maar eng is het niet. Ik grinnik, en denk, ‘pffffff mijn god’, sowieso voel ik me wel licht en ontspannen. Ik strompel weer terug naar mijn matrasje. De begeleider vraagt of ik nog wat meer truffels wil, ik twijfel, ken dit niet, is het ‘nodig’? Hij ziet mijn vertwijfeling en zegt, volgens mij ben je wel goed. Ik ga weer lekker liggen op mijn matras. Doe mijn slaapmasker op en hup daar ga ik weer.
“Surrealism to me is reality. Psychedelic vision is reality to me and always was.” —John Lennon, musician
Zielsverbinding
De kleuren zijn als een soort poort waar ik eerst doorheen reis. De deur naar een ander bewustzijn, een andere dimensie, weet ik veel… Zoemmmm….. Het is nu heviger dan eerst. Er zijn nóg meer kleuren, meer snelheid, ik weet het niet. Constante factor blijft dat ik me gewoon wel chill voel en dat ik kan kiezen of ik word meegesleept in het geheel. Eenmaal door de kleurenzee-poort kom ik dit keer bij Karin uit. Ik hang als het ware boven onze twee persoontjes, kleine Karin, kleine Davey. Meer nog daarboven zie ik twee grote hoofden, misschien wel ziel Karin en ziel Dave. Een zielsverbinding met daaronder heel veel ruis: geroezemoes door van alles en nog wat: werk, de kinderen., patronen van vroeger, weet ik veel wat. We zijn als twee sfinxen met de koppen tegen elkaar, die ruziën en bijna kussen. Twee lijven die werken aan zichzelf en steeds meer bij elkaar komen. Ineens zie ik ook heel helder wat de ruis is, en dat die ruis ons totaal niet definieert. En hoeveel ik van haar houd.
‘Never go to a doctor whose office plants have died.’ – Erma Bombeck
Mijn vader
Dan kom ik opeens bij mijn vader. Kan hem niet zien, maar voel een aanwezigheid, of in ieder geval een kleine Davey die snakt naar zijn aanwezigheid. Ik zie mezelf surfen, voetballen, mountainbiken, zwemmen in de zee, spelen. Alsof kleine Davey met zijn vader speelt. Alsof ik in zekere zin een vaderrol heb opgenomen voor mijn eigen kleine ik. Zo zorg ik voor die kleine Davey door misschien wel de dingen te doen die ik graag met mijn vader had gedaan.
“Plant medicine is a healing experience not a party drug” – Gabor Maté
Moderne of ouderwetse geneeskunde
Als de aanwezigheid van mijn vader weer vervaagt, probeer ik de inzichten, de ontmoetingen te beredeneren. Transformeer ik iets hier iets? What’s going on? Hoewel ik flink aan het trippen ben, wil een stemmetje nog steeds alles verklaren. Het blijft een vaag proces.
Een bekende voorstander van dit proces waar ik middenin zit, of beter gezegd van de plantmedicijnreizen is dokter Gabor Maté. Hij heeft een uitgesproken mening over de problemen met de moderne westerse geneeskunde als het gaat om de behandeling van verslaving en hoe plantmedicijn therapie hoop biedt voor mensen die nergens anders terecht kunnen. Hij noemt voorbeelden van een vrouw met een auto-immuunziekte die ayahuasca gebruikt om te genezen, mensen met verslavingen, depressie en angst die allemaal verlichting vinden door plantmedicijntherapie.
Verlichting kan ik het nog niet helemaal noemen, waanzinnig wel, heb alleen ook behoorlijke hoofdpijn. Ik ga maar weer even naar de toilet om op adem te komen.
Eindelijk thuis
Nadat ik voor de vierde keer terugkom van het toilet, twijfel ik of ik weer mijn slaapmasker opdoe. De hoofdpijn is nog steeds aanwezig. Is het zo niet goed geweest? “De bar gaat zo sluiten”, zegt een van de begeleiders (je bent vrij, als de begeleiders dat ook ok vinden om nog wat meer truffel te nemen). Ik zit nog wel goed, sterker nog, ben er wel bijna klaar mee. Het is zo heftig. Ben wel zo moe, dat ik moet gaan liggen. Vooruit, ik geef me nog een keer over. Binnen no time (zo lijkt het) sta ik in de steeg achter ons huidige huis in Den Haag. Naast me staat Davey van negen jaar oud. Ik pak zijn handje en we lopen samen de tuin in, ons huis binnen. Daar staan Karin, Namé en Joya, en ik stel kleine Davey aan hen voor als hun nieuwe broertje. Eindelijk ben ik thuis, een veilig thuis.