‘Dit is toch een hel?’, grom ik tegen m’n vriendin. Het is vier uur ’s nachts. We staan in de keuken. Ik was de babykots van m’n handen, zij vult een flesje met kunstmelk. Uit de slaapkamer klinkt het gekrijs van onze dochter. Aan de borst wil ze niet meer, de kunstvoeding spuugde ze uit. Wat wil ze zeggen? Krampjes? Is ze ziek? Moe? Heeft ze toch nog honger? Blij is ze in ieder geval al even niet, en dat is een understatement. Mijn hoofd bonkt, m’n geduld kraakt. Ik slof wat moedeloos naar ons poppie, ga op bed liggen met de schat in m’n armen en geef ‘r het flesje, maar ze is ontroostbaar. Ik probeer d’r speentje, wandel even, wieg haar in mijn armen, zing een liedje; het mag allemaal niet baten.
‘Having children is like living in a frat house – nobody sleeps, everything’s broken, and there’s a lot of throwing up.’ – Ray Romano
Taboe
Onze dochter is zes weken oud. Het lijkt een taboe om te zeggen, maar die eerste maand van het ouderschap is allesbehalve een zit op een roze wolk als je het mij vraagt. Begrijp me niet verkeerd, vader zijn is echt het mooiste wat me ooit is overkomen, maar op onze roze wolk is het best vaak mistig. En dat komt niet alleen door de strontjes in mijn ogen vanwege de slapeloze nachten, maar vooral ook door de shizzle rondom het ouderschap; de onzekerheid of alles wel okay is met dat tere poppetje, of ze genoeg drinkt en niet te weinig poept, de spanning die het zet op mijn relatie en ook het integreren van het vaderschap in mijn sociale leven en al mijn bezigheden. Want, hoe fantastisch ons meisje ook is, ik denk zo nu en dan wel: Poeh, dit valt echt niet mee.
‘Perhaps it takes courage to raise children.’ – John Steinbeck
Nesteldrang
‘Laat je me nu hier achter in deze zooi’, snauwt mijn vriendin vanuit de badkamer. Het is zaterdag: voetbaldag. Net op het moment dat ik de deur uit wil stappen om te gaan schitteren op het veld, zet onze dochter ‘t op een janken. Van de beoogde strakke planning deze ochtend kwam niets terecht, het huis is een puinhoop en m’n meisjes zijn niet blij. Ik zet mijn tas weer neer en pak onze dochter uit de box, ze kalmeert gelukkig. Ik leg haar zachtjes weer neer, en vertrek alsnog. Als ik buiten loop hoor ik dat ons drolletje weer aan het brullen is. Met pijn in mijn hart stap ik in de auto, m’n meiden achterlatend. ‘Ik wil gewoon veel thuis zijn met z’n drieën’, laat m’n vriendin me regelmatig weten. Is dat een verlenging van de nesteldrang? Geen idee, wat ik wel weet is dat ze momenteel veel minder de behoefte heeft om even alleen uit te vliegen dan ik. Je begrijpt, dat geeft wat wrijving, zoals we op nog wel wat puntjes niet altijd op een lijn zitten.
‘How to advise parents for being successful in raising children still remains an important unsolved problem.’ – Eraldo Banovac
Shitload aan informatie
‘Dave, ik heb gelezen, dat als je baby bij je in bed slaapt op je borst, onder de deken, dat ze oververhit kan raken wat kan leiden tot wiegendood’, zegt mijn vriendin. Ik bijt op mijn lip, zucht diep. ‘Jezus, ik heb dit gelezen, ik heb dat gelezen, ik word er een beetje moe van eerlijk gezegd’, foeter ik tegen haar. Al die websites en boeken, er is echt een shitload aan informatie te vinden over baby’s. M’n vriendin wil het allemaal weten. Hartstikke fijn hoor, maar mijns inziens boezemt al die info vooral een hoop angst in. ‘Waarom het wiel uitvinden als er al tal van ideeën over zijn, op zijn minst kun je die tot je nemen en dan kijken wat het best bij je past’, zegt zij. Nou, ik vind af en toe dus wél liever het wiel uit, en loop ik vast dan is het fijn dat m’n zus, stiefmoeder of Google er is voor advies. ‘Ik zal voorzichtig zijn’, mompel ik met pijn en moeite. ‘En kijk uit als je haar in de box legt straks tussen de knuffels, dat is gevaarlijk, ze kan stikken’, vervolgt ze. Ik kijk naar onze box, zie tien knuffels me guitig aankijken en denk, waar heb je het over.
‘If you are a parent, open doors to unknown directions to the child so he can explore. Don’t make him afraid of the unknown, give him support.’ – Osho
‘There are certain characteristics that define a good chimp mother. She is patient, she is protective but she is not over-protective – that is really important. She is tolerant, but she can impose discipline. She is affectionate. She plays. And the most important of all: she is supportive.’ – Jane Goodall
Voorzichtig en beschermd
‘Hoe willen jullie je dochter opvoeden?’, vroeg de dame van het consultatiebureau bij haar eerste huisbezoek in week drie. ‘Vanuit ons hart’, riepen m’n vriendin en ik in koor. Soms heb ik het idee dat zij beter uit een boekje had kunnen zeggen.‘We zouden jonge ouders eigenlijk op een onbewoond eiland moeten zetten, om te kijken hoe ze zich daar redden?’, hoorde ik laatst iemand zeggen. Dat is misschien het andere uiterste, maar ’t lijkt mij een mooie uitdaging om zonder ’t web, literatuur of andere goedbedoelde adviezen m’n kind op te voeden. ‘Vanuit ons gevoel, via het internet of met boeken; we hoeven niet te kiezen’, vindt mijn vriendin. Zit ook wat in. Want hoewel we het soms niet eens zijn, vormen we eigenlijk best een uitgebalanceerd team. Want stel je voor dat we allebei van die infoverzamelaars hadden geweest, word je ook niet blij van denk ik. Of dat we alles op gevoel zouden doen, dan zaten we alleen maar te janken met z’n drieën waarschijnlijk. Ik merk nu de weken vorderen dat we steeds beter onze weg vinden, soms door het wiel uit te vinden, soms met Google. Zo ontdekken we langzaam onze eigen manier van verzorgen en opvoeden. Ten slotte, de combinatie van m’n vriendin, dochter en ik is uniek, daar heeft nog niemand ervaring mee en is nog nooit iets over geschreven.
‘Each child is a unique person, so raise your child taking this fact into consideration.’ – Eraldo Banovac
Ongelofelijk
Als ik samen met m’n dochter op bed ga zitten, en haar hoofd op een tomaat begint te lijken, én ze moord en brand lijkt te schreeuwen, staat ook mij het huilen me nader dan het lachen. Het is inmiddels half vijf. Ik ben radeloos. En dan, uit het niets, valt haar hoofdje op mijn borst en is ze stil. Ze slaapt. Ongelofelijk, denk ik. Meer dan een uur zijn we bezig geweest, met troosten, voeden, wikken en wegen, en nu ineens poef, slaapt ze. Tja, en hoe gek ook, als ik dat koppie dan zo vredig zie liggen op mijn hart, dan smelt ik. Dit is het mooiste wat er is, denk ik. De poep, de kots, het gejank en het gekibbel met mijn vriendin lijkt als sneeuw voor de zon verdwenen. M’n vriendin kruipt naast me, ik staar naar het plafond, ben alle stress eigenlijk alweer vergeten en voel me de gelukkigste man op aarde. Ik val als een blok in slaap en droom over een roze wolk.
op deze roze wolk
is het mistig
alsof de rook van roze fakkels
mijn zicht belemmeren
alsof babyhooligans zich roeren
me spammen:
doe dit en dat, het moet zus of zo
op deze roze wolk
bekvecht ik met mijn vriendin
huilt m’n dochter
ruik ik poep
val ik over een knuffeldier
met mijn hoofd in de kots
om 2 uur ’s nachts, half 4, 4 uur, half 5…
op deze roze wolk
ontwaak ik uit een droom
over een roze wolk
hier en nu
lig ik met mijn dochter op m’n hart
na een slapeloze nacht
’t is het mooiste wat er is
‘There really are places in the heart you don’t even know exist until you love a child.’ – Anne Lamott.
