even mediteren
om me rustig te voelen
een dagje vrij
met allerlei doelen
een glas bier
voor wat vertier
een post op instagram
voor de sier
een ademruimte
om even op adem te komen
een aflevering 3%
om uit te zonen
een workout
voor een shot endorfine
een rit in de achtbaan
vol adrenaline
alsmaar scrollen
om de tijd te killen
een wandelmeditatie
om even te verstillen
een pilletje
om wat liefde te voelen
een slush puppy
om de warmte te bekoelen
een knuffel
om met jou te verbinden
een retraite
om verlichting te vinden
“Ben je echt zonder verwachting op retraite gegaan?”, vroeg een collega van de week aan me. Het was maandag en ik was net terug van een retraite in Duitsland. Ik vertelde hem dat ik door de jaren heen heb geleerd mijn verwachtingen voor retraites te minimaliseren. “Geen doel, geen resultaat want het loopt altijd ander dan verwacht. Of in ieder geval, ik probeer het…”
Grond in meditatie
“Ik ben zoekend in mijn werk, met ons gaat het niet top en ik vind mezelf niet zo leuk momenteel. Het enige wat me wat grond geeft, is mijn meditatiebeoefening”, zei ik vanochtend tegen Karin.
De retraite bij de Oosterburen kwam als geroepen, maar eenmaal thuis verviel ik weer in oude patronen. Sacherijnig, mezelf afsluiten. met mezelf bezig, onaardig tegen Karin. Hoe kan dat nou, dacht ik weer….
Dus even terug naar de retraite. Na 10 jaar keerde ik weer terug in het EIAB, een klooster in de traditie van Thich Nhat Hahn. De plek waar ik verliefd werd op het Boeddhisme. “De eerste twee dagen was een hel.”, zei ik vandaag nog tegen een vader van een vriendinnetje van Namé. “Je ging diep?” “Ja, fuck ik ging diep!”
6:30 de bel
Het is 6:30 uur. Ik zit in meditatie. Een monnik luidt de bel. De gong gaat door merg en been. Dan komt de chant (gezang). Een rilling gaat door mijn lijf. Gedachten aan 10 jaar terug schieten door mijn hoofd. Mijn adem. Dan weer gedachten aan thuis. Hoe ik me soms afsluit. Hoe blij ik ben met mijn gezin, hoe ik me soms alleen voel en afgesloten, hoe blij ik ben hier te zijn, hoe anders het is als toen. Beelden van vroeger, hoe ik me als kind alleen voelde, de angst in mijn lijf, wegduiken onder mijn kussen, wegrennen…. En dan weer een gong. Weer die rilling….
Misvatting
“In de huidige maatschappij wordt mindfulness aangeboden als een snelle manier om je problemen op te lossen, maar dat is een misvatting. Mindfulnesss is geen quick fix, het is een way of life. Tot je sterfbed zal je aan het oefenen zijn met mindfulness als je beoefent.” In de podcast, the way out is in, van Plum Village hoorde ik van de week monnik, brother Phap Huu, spreken over mindfulness. Ik herkende dat misverstand. We doen even iets aan mindfulness en dan komt alles goed…
Mindfulness en grenzen
Het idee is misschien dat als je mindfulness beoefent dat het stress oplost. Een collega zei daarover: “Stress kun je niet voorkomen, maar mindfulness geeft wel een stukje rust. Je wordt je ook bewuster van je grenzen. Ik heb bijvoorbeeld vaker ‘nee’ leren zeggen. In algemene zin ga je veel beter aanvoelen wanneer je gestrest wordt en dat voorkomt dat je het heel lang kan zijn. Voor mij gaat het over gegrond zijn, aanwezig te zijn met wat er is en wat je op je bordje krijgt. Wat meer naar moeilijke dingen te bewegen waardoor irritaties wat minder sterk worden.”
Weerstand
Die eerste dag op de retraite was een hel. Ik voelde weerstand tegen alles en iedereen. In mijn gedachten, maar vooral ook in mijn lijf. Alsof er een baksteen in mijn keel/borst zat. “Toen ik als monnik aankwam bij Plum, was iedereen blij. Ik dacht, ik moet ook blij zijn, maar dat was ik niet. Ik stelde me een woonkamer voor waar ik zat en nodigde die blijheid uit, maar ook de weerstand. Ik hield de deur eerst dicht. Pas toen ik de deur opende, voelde ik me thuis. Dat duurde heel lang.”
“Het is ongelooflijk maar hier kan ik echt helemaal mezelf zijn. Het klinkt zoetsappig maar ik ben thuisgekomen bij mezelf”, zei een Duitse man aan het eind van de retraite. Tot dan had hij vrij weinig prijs gegeven, maar ineens pakte hij de microfoon en deelde zijn verhaal met de 100 gasten. Ik herkende me in zijn verhaal. Op de retraite voelde ik me uiteindelijk ook zo dicht bij mezelf. Niet te vergelijken met het dagelijks leven.
Iets anders
Op zaterdagavond nadat ik me al twee dagen aan alles en iedereen irriteerde, en vooral mezelf, dacht ik: ik ga iets anders doen, juist de dingen die ik niet wil. Dus ik ging de afwas doen en kletsen met mensen, ik ging tafeltennissen en een kop thee drinken met twee Canadese vrouwen. En wat denk je? Ik realiseerde me dat de verbinding met mezelf ook tot stand kan komen in contact met anderen. Ineens was ik weer op mijn plek en voelde ik me thuis. Misschien was dit ook wel een quick fix. Hoe dan ook, ik vond aan het einde van de retraite een rust in mezelf die ik zocht, die ik ook misschien verwachtte… en waar ik die eerste twee dagen te veel naar op zoek was denk ik, totdat ik het losliet. Hoe paradoxaal?