Zo, en hoe is het met de gebroken nachten? Slaapt je dochter al door? Slaapt ze bij jullie in bed?! Echt? En doet ze een middagdutje? Hoe gaat dat?
Het slaapgedrag van je kind is een hot item; je kunt geen opa, oma, kennis, neef, nicht, kassière van de Jumbo, oude vriend of collega tegenkomen of er komt niet een vraagje over de nachtrust van je kroost voorbij. Heel logisch wel, want het slapen van een baby is ook echt een ding!
‘People who say they sleep like a baby usually don’t have one.’ – Leo J. Burke
Sacherijnig monster
1:50 uur. ‘Ga jij of ik?’, vraag ik aan mijn vriendin. ‘Nou, ik moet morgen werken’, zegt ze. Hmmm, tja dat is zo, denk ik. Met pijn en moeite rol ik uit bed en schuifel ik naar onze jammerende dochter. Ik zoek d’r speentje. Die ligt niet in haar bedje. Grrrr. Ik zak door mijn knieën en probeer in het donker onder het bed het zuigding te vinden. De kramp schiet in mijn arm. ‘Godver’, brom ik zachtjes. Aah, ik voel de speen. Afwassen en hup het mondje in. Met haar handjes slaat madame de speen weg. Geen speen? Ik probeer het met wat meer kracht. Dat werkt averechts. Het volume van ons poppie gaat omhoog. Flesje maken dan maar. Als ik terugkom, zit mijn vriendin naast haar bedje. ‘Tja als jij er ook uitgaat dan schiet het niet op natuurlijk, hebben we beiden geen goede nachtrust’, grom ik. ‘Ik wilde alleen maar helpen’, zegt ze. Mooie geste, zou je denken, maar dit chagrijnige monster ziet dat op een of andere manier anders.
‘Having a baby is one of the most wonderful things in your life, as well as the hardest thing in your life.’ – Nuno Bettencourt
Discussies
Mijn chagrijn dat ’s nachts soms de kop op steekt, staat in schril contrast met de wijze waarop mijn vriendin zich door de nacht begeeft. Diep respect hoe zij keer op keer met zoveel liefde uit bed gaat om ons drolletje te troosten en/of te voeden. De eerste maanden gaf ze borstvoeding, dus toen was mijn taak ’s nachts nihil. Althans dat vond ik, m’n vriendin was het daar niet helemaal mee eens, die vond dat ik best wat luier-support kon geven in de nachten. Maar goed, nu de borstvoeding gestopt is, heb ik geen excuus meer.. en proberen we de taken te verdelen. Om en om eruit, of voor wie zin heeft of wie als eerste wakker is. Troosten, flesje geven, handje vasthouden tot ze weer in slaap valt. En dat gaat de ene nacht beter dan de andere…
‘Mothers are basically part of a scientific experiment to prove that sleep is not a crucial part of human life.’ – Unknown
Kleine draak
2:04 uur. Ik geef de kleine draak het flesje en zit op een krukje naast haar bedje. Het is koud, en ik wil weer naar bed, het liefst zo snel mogelijk. Na het flesje, snel de speen erin. Vaak is het dan nog een paar minuten wachten, haar handje vasthouden en dan valt ze in slaap. Dit keer ook, denk ik. Ik manoeuvreer zachtjes mijn hand weg, en slof voorzichtig de kamer uit. Ik ben nog niet op de gang en ze begint weer te huilen. Nog maar een keertje proberen. Speentje, handje… Als ik weer opsta, kraakt de kruk zodanig dat het vlindertje weer wakker schrikt. Daar gaan we weer, denk ik. Na poging drie ben ik het zat. Ik til het beestje op en sjouw haar mee naar ons bed, daar valt ze binnen no time warm bij papa en mama in slaap.
Van principes afstappen
‘Bij mijn eerste kindje (12 jaar geleden) was je baby in bed nemen echt ‘not done’ vanwege het gevaar van erop gaan liggen. Bij de laatste (1,5 jaar geleden) was je baby niet bij je in bed nemen echt ‘not done’ en wist men zeker dat je er niet bovenop zou gaan liggen’, las ik online op een forum. Voordat ik een dochter had, dacht ik ook dat het beter was om je baby niet bij je in bed te nemen. ‘Dat doe je toch niet, bij je in bed, daar raakt ze aan gewend, de wiegendood ligt op de loer, straks druk je haar dood’, hoorde ik mensen roepen in de loop der jaren. Maar er lijkt een verschuiving plaats te vinden in onze cultuur, en ook bij mij. Of laat ik het zo zeggen, ik denk dat het heel natuurlijk is om samen met je baby te slapen, want welk inheems volk of welke diersoort dumpt een baby nou in een ander nest of hutje voor de nacht? Anderzijds, zo’n woelend wolkje naast je, hoe gezellig ook, is soms gewoon echt niet zo relaxed. Je hebt minder ruimte in bed, slaapt onrustiger en echt goed voor je sexleven is het ook niet. Hoe dan ook, het is als beginnende ouder soms best zoeken in het slaapwoud van een baby, vol meningen en adviezen, maar langzaam vinden wij ons pad. Die weg betekent dat onze kleine meid de avond vrolijk start in haar eigen kamer en dat ze in de loop van de nacht bij ons komt slapen, als ze niet te troosten valt met wiegen, een speen of een flesje melk. En soms is dat om 6 uur, soms al rond 1 uur…
‘Baby’s weten niet dat ouders niet helemaal weg zijn als ze alleen slapen. Ze kunnen zich daar nog geen voorstelling van maken. Is mama er nog wel? Komt ze nog terug? En wanneer dan precies? Baby’s hebben daarom heel veel behoefte aan nabijheid en aan de veiligheid die dat met zich meebrengt.’ – www.kiind.nl.
Hum-concert
6:13 uur. Iets friemelt er aan mijn hoofd. Ik waan me in een droom vol gekke insecten. Ik schrik wakker en realiseer me dat ons eigen torretje me wakker zit te meppen. Goodmorning! ‘Hummhhh, hummm’, zegt ze. Ze schudt een mini-concertje voor papa om mama uit haar mouw. Heel fijn. Half zeven gaat mijn vriendin uit bed. Ik blijf lekker warm onder de dekens liggen met m’n drolletje, denk ik. Zij heeft andere ideeën, trappelt met haar beentjes en krikt het volume omhoog. ‘Ga er nou gewoon uit met ‘r’, zegt mijn vriendin nog. Ik blijf eigenwijs liggen, waarna het vrolijke hum-concert langzaam verandert in een huilconcert. Tis duidelijk, mevrouw wilt opstaan. Het is vijf voor zeven. Ik stap uit bed en kijk de kleine petoetie aan, die glundert, en rijkt haar armpjes naar me uit. Ik lach, schud m’n hoofd, en ben de gebroken nacht spontaan vergeten.
oogjes toe poppie 
slaap maar zacht
op weg naar dromenland
met muis, hert
en Dikkie Dik aan je zij
hopelijk een hele slaapnacht..
slaap lekker kleine petoetie
een kusje van mama en mij
wees maar niet bang
voor ‘t donker achter je ogen
wij zijn altijd dichtbij