‘Doet het pijn?’, vraagt de arts. M’n vriendin knijpt in mijn hand, ze puft nog maar eens een keertje. ‘Voelt het erger dan daarnet? En beweegt de baby normaal? Hoe laat begonnen de harde buiken?’ Een spervuur aan vragen overvalt de aanstaande moeder van mijn kindje in de flauw verlichte ziekenhuiskamer. Met vragende ogen staart mijn lief eerst mij aan en daarna de dokter. ‘Ik weet niet goed wat ik voel’, zegt ze, terwijl ze wrijft over haar harde buik, ‘Het doet niet echt pijn, of toch wel…’
Harde buik
Een harde buik; ik had er niet eerder van gehoord. M’n vriendin kletste de afgelopen maanden m’n oren dol over haar buikje, maar dat de harde buik een fenomeen is, wist ik nog niet.
Als een vrouw zwanger is, kan het gebeuren dat de buik zo nu en dan hard aanvoelt. Een zogenaamde harde buik is een samentrekking van de baarmoeder. Het is een normaal verschijnsel tijdens de zwangerschap, maar het kan ook een teken zijn om het wat rustiger aan te doen. Harde buiken worden ook wel oefenweeën genoemd. Ze kunnen bovendien extra veroorzaakt worden door: een bewegende baby, stress, bukken, seks of een orgasme, een volle blaas, een blaasontsteking, snelle bewegingen, een groeiende baarmoeder. (24baby.nl)
Rond de 26 weken is m’n lief nu zwanger. ‘Het gaat hartstikke goed’, riepen we samen in koor de afgelopen weken. Geen wolkje aan de lucht. Mijn baby gaat ‘gewoon’ heel gezond ter wereld komen, dacht ik, vol vertrouwen. Dat gevoel veranderde vorige week zondagavond. M’n vriendin d’r buik was in de loop van de avond steeds vaker hard geworden en steeds sneller achter elkaar. Uit voorzorg belde ze de verloskundige. Die vertrouwde het niet. Een uurtje later om 0:15 uur zat ze bij ons in de huiskamer met d’r hand tussen de benen van mijn meisje. ‘Voor de zekerheid maar even naar het ziekenhuis’, was ‘t advies. Zo belandden we dus midden in de nacht op de afdeling Verloskunde van het Haagsche HagaZiekenhuis. Voor het eerst deze zwangerschap was ik bezorgd.
“There is a secret in our culture, and it’s not that birth is painful. It’s that women are strong.” – Laura Stavoe Harm
Tranen
Wanneer de arts na de ondervraging de kamer verlaat, zie ik de gezichtsuitdrukking van m’n vriendin veranderen. Haar lip begint te trillen, haar ogen knipperen. Langzaam rollen er tranen over haar wangen. ‘Ze gaat toch nog niet komen Dave?’, snikt ze. ‘Ik ben bang.’ ‘Nee liefje, het komt allemaal goed’, fluister ik. ‘Onze meid blijft gewoon nog even bij jou.’ Ik sta te trillen op mijn benen. Weet niet goed wat ik moet doen of denken. De arts lijkt ook in dubio. Veel wijst op een vroegtijdige bevalling, wat betekent dat we met sirenes naar het LUMC Leiden moeten, want in Haga doen ze geen bevallingen voor de 30 weken. Als de arts tegen zessen voor de derde keer heeft gecheckt of er geen ontsluiting is, en mijn lief op haar zij gaat liggen, wordt de baarmoeder godzijdank rustig.
“A pregnant woman is like a beautiful flowering tree, but take care when it comes time for the harvest that you do not shake or bruise the tree, for in doing so, you may harm both the tree and its fruit.” – Peter Jackson, R.N.
Premature baby’s
Baby’s die na 25 weken zwangerschap worden geboren hebben een overlevingskans van 60 procent. Iets meer dan de helft daarvan heeft een grote kans op een ‘normaal’ gezond leven; blijkt uit onderzoek van een landelijke groep neonatologen.
Ook al hebben extreem premature baby’s tegenwoordig een steeds grotere kans op een gezond leven, je wilt eigenlijk gewoon niet dat je baby na 6 maanden al geboren wordt. ‘Het zal toch niet verkeerd gaan… ‘, schiet door mijn hoofd, als ik om 6:15 uur probeer wat slaap te vatten op een bankje naast het ziekenhuisbed van mijn vriendin. Ik fantaseer over naar het strand gaan met mijn dochter, ik zie haar liggen in de wieg, maar ik zie ook donkere wolken… 1001 gedachten komen voorbij. Bovenal voel ik me machteloos. Machteloos als man in dit hele gebeuren. Na een half uurtje woelen val ik in slaap.
“Na uw doeltreffende zaadlozing bent u uitgerangeerd.” – Kluun
Vertrouwen
‘Bij de minste geringste twijfel of je de baby nog wel voelt of pijn voelt, of wat dan ook, direct met ons bellen’, zegt de arts. Het is zaterdag. We staan op het punt ontslagen te worden uit het ziekenhuis. Het voelt gek. Na die turbulente zondagnacht kreeg m’n vriendin op maandagochtend weeënremmers voorgeschreven en moest ze vijf dagen in het ziekenhuis blijven. De medicatie deed haar werk, de baarmoeder bleef redelijk rustig en baby zwom als nooit ervoor. De harde buiken bleven wel komen, maar veel minder dan eerst, en dat is normaal, als het goed is…. ‘Ga op je gevoel af’, geeft de arts tot slot mee. M’n vriendin kijkt er een beetje beteuterd bij, want dat is dus het moeilijke. Wanneer voelt ze de baby, krampen, honger, steken, gewoon wat kriebels of een harde buik? Ik zet haar in een rolstoel, en we rijden door de lege ziekenhuishal naar buiten, op weg naar huis. Opgelucht, maar ook nog een beetje bang. We zijn heel erg geschrokken en het vertrouwen moet weer stapje voor stapje groeien. Vertrouwen in de baby, in haar lichaam, vertrouwen in een normale harde buik, en vertrouwen dat die kleine meid nog even in mama blijft.
“You block your dream when you allow your fear to grow bigger than your faith.” – Mary Manin Morrissey
lieve kleine vlinder, wacht je nog even
met vliegen, alsjeblieft?
je bent zo ontzettend welkom
maar nu eigenlijk nog even niet
heb je nog even geduld, lief knorretje?
het is hartstikke vroeg
haast je niet
straks mag je met ons mee naar huis
blijf je nog even zitten bij mama, kleine mevrouw?
ook al zijn we geschrokken
vergeet nooit
je blijft ons aller grootste cadeau
Update: Inmiddels zijn we een weekje thuis en still going strong. Het vertrouwen groeit. We zijn erg geschrokken, maar zoals het er nu naar uitziet blijft onze meid gelukkig nog even zitten waar ze zit.