Opeens was daar vorige week zaterdagavond een bericht van mijn stiefbroer: -Hij is overleden.- Het betrof de vriend van zijn schoonmoeder. Een koude rilling ging over mijn rug. Daar gaan we weer, dacht ik.
Abonnement op de dood
Er was een tijd dat het erop leek alsof onze familie een abonnement had op de dood. Ze vielen met bosjes. Moeders, vaders, oma’s, opa’s, tantes, ooms, neven en nichten. De laatste tijd was het rustig. Zoveel zijn er ten slotte niet meer. Tot die zaterdagavond dus.
Gemis
De woensdag erop was ik bij de crematie. Ik kende de overledene niet heel goed. Maar wilde graag mijn familie steunen. Het verscheurde mijn hart om het verdriet in hun ogen te zien. Tegelijkertijd dacht ik aan alle dierbaren die ik ooit verloor. Dat maakte het dubbel zo moeilijk. Het verdriet van een overlijden slijt, maar het gemis blijft voor altijd.
De dood maakt me niet bang.
Angst heb ik wel.
Om jou te missen, dierbare.
Doodsangst.
Je wordt geboren met een eind datum, en als die er is mag je zijn waar je wil, of hoe oud je ook bent, ze hebebn je vervelen of niet.Een kennis van mij is donderdag verongelukt op de bus van de lijn waar ze opzat samen met haar man.Zij is dood haar man Slechts 4 vingers gebroken