‘Waar is m’n moeder?’, snikt mevrouw Stokke. ‘Ze komt toch wel straks?’ Haar ogen schieten van links naar rechts door de ruimte, als een paniekerig kind dat verdwaalt doolt door een drukke straat. Ik kijk haar aan en knipper bemoedigend met m’n ogen. ‘Het komt goed’, zeg ik zachtjes. Dementeren Afgelopen jaar werkte ik vrijwillig in een verzorgingshuis in de wijk Escamp in Den Haag Zuid. Iedere dinsdagochtend vermaakte ik …
Zo, en hoe is het met de gebroken nachten? Slaapt je dochter al door? Slaapt ze bij jullie in bed?! Echt? En doet ze een middagdutje? Hoe gaat dat? Het slaapgedrag van je kind is een hot item; je kunt geen opa, oma, kennis, neef, nicht, kassière van de Jumbo, oude vriend of collega tegenkomen of er komt niet een vraagje over de nachtrust van je kroost voorbij. Heel logisch …
de eerste golf zit vol woede ik krijg hem vol in mijn bakkes al tollend zoek ik naar de hemel het board bungelt aan m’n been m’n geest is zemel de tweede golf steigert van verdriet ik vaar vol rode vlekken tegen de stroom in met stramme armen achter de surf rustend boven m’n waardevolle vin de derde golf buldert van euforie ik peddel als een malle met de stroom …
‘Die MOET ik hebben!’, jubel ik tegen mijn vriendin. Die, is een surfzitbankje. Ik ben niet zo materialistisch, maar laatst werd ik spontaan verliefd op een bankje in een woonwinkel. Het is een soort surfboard op houten poten voor op ons balkon. Alsof op het moment dat ik ‘m zag iets in mij voelde dat ik in de toekomst heel veel plezier aan dit zitbankje ging beleven. Zonder aarzeling schafte …
je slaapt we lopen in de duinen je droomt we zien de zee je woelt blik op de horizon je zucht mama is niet mee je kreunt de zon brandt op je huid je huilt de honger tergt je gemoed je wilt in de schaduw je lacht het flesje doet je goed je giechelt we liggen op het zand je blinkt de wind blaast in je ogen je staart we …
