Mamavrouw en papaman

Mijn dochter kijkt af en toe naar het stopcontact alsof ze het grootste wonder op aarde ziet. Minuten lang staart ze gehypnotiseerd naar het witte elektriciteitshuisje. Alsof ze een elektrische snelweg kan zien door de ogen van de wandcontactdoos, met een weelderige stroom aan kleuren en magnetische velden. Andere keren tuurt ze minutenlang naar het plafond, alsof de geesten van opa en oma haar toezwaaien vanuit het hiernamaals. ‘Wat gaat er allemaal in dat koppie om?’, denk ik wel eens.

“If we experienced life through the eyes of a child everything would be magical and extraordinary. Let Our curiosity, adventure and wonder of life never end.” –
Akiane Kramarik

LSD
‘Het brein van een lsd-gebruiker heeft veel weg van dat van een baby: vrij en onbeperkt. Dat blijkt uit het eerste onderzoek naar wat er precies gebeurt in trippende hersenen’, las ik vorige week in een artikel in de Volkskrant. ‘Circuits die normaal in tandem met elkaar opereren, raakten van elkaar losgezongen; gebieden die eerder in verband zijn gebracht met spirituele ervaringen floepten aan, en achter in het brein kreeg de visuele schors veel input van gebieden waarvan hij normaal losstaat. Alsof de lsd-gebruiker kan ‘zien met zijn ogen dicht‘, aldus het onderzoeksteam  in twee los van elkaar gepubliceerde studies. Andersom gedacht, een baby zit dus als het ware in een LSD-trip, zeker die eerste weken.

Manisch depressief
Als ik mijn dochter observeer, lijkt het af en toe inderdaad alsof ze aan het trippen is. Ongecontroleerd bewegen als een wilde technodanser, huilen en lachen afwisselen in een hoog manisch depressief tempo en straal langs me heen kijken met een grote grijns, dat ik bijna zou denken dat ze m’n aura zit te onderzoeken. Andere momenten kijkt ze met grote kattenogen naar nietszeggende voorwerpen of spots in ons huisje. Haar favoriete plekje is rechts in de huiskamer waar het plafond en het raam kruisen. Wat zie je daar toch, denk ik dan. Als een ware Christopher Columbus vaart ze onderzoekend door ons appartement met in elke hoekje wel een eiland of stopcontact om te ontdekken.

“There are no seven wonders of the world in the eyes of a child. There are seven million.”
– Walt Streightiff

Warm holletje
‘Na een dagje stadten in Rotterdam ben ik ook helemaal kapot’, zei ik laatst tegen mijn vriendin. We hadden de wereld van ons huisje achter ons gelaten om een dagje in Rotterdam te vertoeven. Onze dochter was ontroostbaar na het bezoek. Beetje shoppen, hotdog eten bij de Koopgoot, over de Lijnbaan slenteren, winkel in winkel uit, daarna nog op visite bij vrienden. Die tocht door Rotjeknor leek iets te veel van het goede voor ons poppie. ‘Baby’s zijn net een spons’, las ik op een website. ‘Ze zijn snel ‘onder de indruk’ van alles wat ze zien en horen. Zelfs een simpele wandeling is al vermoeiend: alle bomen, kleuren, geluidjes zijn allemaal nieuw. Alle indrukken kunnen baby’s nog niet filteren, het komt keihard binnen.’ Negen maanden in een warm holletje en dan ineens door de straten van een grote stad struinen vol lawaai, mensen, trams, hot dogs, winkels, stoplichten, wolkenkrabbers en Rotterdamse tongvallen. Ga er maar aanstaan.
|
“While we try to teach our children all about life, our children teach us what life is all about.” – Angela Schwindt

Engste verhuizing ooit
Om ons hummeltje een beetje te beschermen van alle indrukken na die negen maanden in mama’s cocon, besloten we om haar de eerste drie dagen na geboorte niet door anderen te laten vasthouden. De familie respecteerde dat, maar ergens voelde ‘t toch vreemd. Ik hoorde een verhaal van een kennis, die spontaan ruzie kreeg met haar schoonmoeder toen ze hetzelfde deed.  Maar stel je voor, je zit 40 weken in een warme buik en dan moet je op eens naar buiten de grote wereld in, verwelkomt door een soep aan licht, grote hoofden, geluiden en onbekende impulsen. Niet gek dat je het direct op een schreeuwen zet. ‘Het laatst wat een baby fijn vind is om in de armen van een vreemde te liggen die eerste tijd’, zei de trainster van onze zwangerschapscursus. ‘Dat geeft vooral stress.’ Ik sprak iemand die in het ziekenhuis haar kinderen zelfs niet in een bedje wilde leggen en alleen maar bij haar op de borst wilde houden. ‘How to advise parents for being successful in raising children still remains an important unsolved problem’, was een quote uit mijn vorige blog. Met andere woorden, dé manier om kinderen te verzorgen of op te voeden is nog niet uitgevonden, en bestaat waarschijnlijk niet eens. Een ding staat wel vast, geboren worden, is volgens mij echt de allergrootste en engste verhuizing ooit.

Ontwaken
Het haar van mijn vriendin of een knuffeltje vastpakken, steeds meer zachte geluidjes maken, ons met haar grote ogen volgen in de kamer; onze dochter lijkt langzaam te ontwaken uit haar lsd-trip. Iets meer dan acht weken oud is ze nu. Ze begint bewust naar ons te lachen en misschien ook wel een beetje bewust te huilen… Jengelen als papa uit het zicht is en dan breeduit lachen als papa weer boven het bed verschijnt. Hoe dan ook, ik vind het fascinerend en prachtig om te zien hoe ze de wereld langzaam ontdekt. Echt een cadeau om mee te maken. Ik ben heel benieuwd wat zij er van vindt….

zij noemt zichzelf mama en geeft me lieve kusjes
hij noemt zich papa en ik lig graag op z’n borst
de papaman verschoont m’n luier
de mamavrouw lest mijn dorst

we gaan af en toe op pad in een wagen
dan zit ik in mijn eentje achterstevoren
met een pinguïn voor m’n neus
ik kan de twee via een spiegel zien en horen

laatst riep de papaman: “We zijn in Rotterdam!”
de chaos daar maakte me een beetje bang
alsof ik in een grote soepkom zat
vol lawaai, mensen, gebouwen en een grote elektrische slang

thuis kijk ik graag in het rond
het liefst naar mijn favoriete hoekje bij het plafond
en naar een bijzonder ding dat op de muur zit vastgeplakt
de papa-man noemt het een stopcontact

zo nu en dan voel ik me een beetje alleen
ik lig dan heen en weer te woelen
maar als ik ga huilen
komen de mamavrouw en papaman me gelukkig kroelen

ze zingen ook liedjes voor me
het leukst vind ik die over de tent van Chico Lama
het  helpt me om te gaan slapen
want oogjes dicht vind ik soms echt een drama

ik vind het wel wat, zo samen,
met dat stel
ze zeggen vaak dat ze van me houden
weet niet wat het betekent, maar ik mag ze wel

123750

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *